“Papa, wala na po si Mama.” ang bungad sa akin ng panganay kong anak sa pagbaba ko sa sinakyan kong FX kasabay ng kanyang paghagulgol.

Parang napakabigat ng aking mga paa sa bawat paghakbang na aking gawin papasok sa aming tahanan. Di ko rin napigilan ang pag-agos ng luha sa aking mga mata habang akbay-akbay ako ng dalawang anak kong lalaki. Sila man ay nakisabay na rin sa aking pag-iyak habang papalapit kami sa labi ng aking nasirang maybahay. Lalong di ko napigilan ang aking sarili sa paghagulgol ng makita ko ang aking asawa na nakahimlay sa loob ng isang ataol. Maraming mga bagay-bagay na naglalaro sa aking isipan sa mga oras na iyon. Nasa isip ko noon ang pagsisisi sa hindi ko pag-uwi ng maaga ng mabalitaan ko na may karamdaman na ang aking maybahay. Di sana ay naabutan ko pa siyang may buhay.

Mahigit labing-limang taon na akong OFW sa Gitnang Silangang Asia. Three years noon ang aking panganay at ilang buwan pa lamang ang aking bunsong anak. Dalawa lamang ang aking mga anak na pawang mga lalaki. Sa hirap ng buhay namin noon ay nagpasya akong mangibang-bayan. Kahit papaano ay naging maayos ang aming pamumuhay kaya naman tumagal ako sa paghahanap-buhay sa ibang bansa. Simula ng mag-ibang-bansa ako ay halos bawat kada-dalawang taon ko lamang nakakapiling ang aking pamilya. Noong huling pag-uwi ko sa Pilipinas ay nais ko na sanang manatili. Kaya lamang nasa kolehiyo na ang aking panganay at susunod na rin ang bunso ko sa pagpasok sa kolehiyo.

Habang walang tigil ang aking pagluha habang nakatitig na nakahimlay kong asawa ay isa-isang lumalapit sa akin ang aming mga kamag-anak at mga kaibigan upang ipadama nila ang pakikipagdalamhati sa akin at sa aking mga anak. Hindi ko na namalayan kung ilang oras akong nakatayo at nakatitig sa aking maybahay. Napilitan lamang akong umupo sa sopa ng paki-usapan ako ng bunso kong anak at alalayan sa aking pag-upo. Naging napakasakit sa akin ang mga pangayayaring iyon kaya naman para akong tuliro at halos hindi ko makilala ang mga taong bumabati at nakikiramay sa amin.

Marahil ay nanatili ako sa ganoong kundisyon sa buong araw na iyon. Dala ng matinding gutom ay napilit din ako ng aking mga anak na kumain kahit man lamang sandwich. Nakaidlip din ako ng sandali ng lumalim na ang gabi. Nang magising ako ay medyo naging normal na ang aking pakiramdam at nakuha ko na ring makihalubilo sa mga nakikiramay sa amin. Makalipas ang tatlong araw ay inilibing na ang mga labi ng aking maybahay. Marahil ay naging mabuting tao ang aking maybahay kaya naman halos buong barangay ay nakipaglibing din.

Nang matapos ang libing ay kinausap ko ang aking dalawang anak upang pagplanuhan ang bukas namin. Tumutol sila sa aking pagbabalik sa ibang bansa dahil wala na daw silang makakasama sa bahay at wala na ring mamamahala sa munting grocery store na dating inaasikaso ng nasira kong asawa. Sinang-ayunan ko na lamang ang nais ng aking mga anak tutal may naipon na rin kami at may maliit na negosyong pwedeng pagkunan pa ng ikabubuhay namin. Simula noon ay naging tatay at nanay na rin ako ng aking dalawang anak.

Sa pagsisikap ko at sa cooperation ng aking dalawang anak ay unti-unti naming nalampasan ang hirap na walang isang ilaw ng tahanan na gumagabay sa isang pamilya. Lalo akong naging malapit sa aking mga anak na sa halos sa loob ng labing-limang taon ay kada-dalawang taon ko lamang nakakapiling sa loob ng isang buwan. Naging responsible din ang aking mga anak kaya naman hindi ako nahirapan mag-adjust sa mga bago kong pinagkakaabalahan. Mga binata ang aking mga anak at lumaki naman silang maayos sa pag-uugali at pangangatawan. Di na ako magtataka kung maraming kababaihan ang mahumaling sa kanila.

Noong una ay medyo nahihiya pa sa akin ang aking panganay na magtanong tungkol sa pag-ibig o kahit man lamang sa panliligaw. Subalit ng sinimulan na niyang ilapit sa aking ang kanyang mga suliranin sa panliligaw at sa pag-ibig ay naging kampante na siyang maging open sa akin. Pati ang bunso kong anak ay nakuha nya na rin ilapit sa akin ang paghingi ng payo sa larangan ng pag-ibig. Nagmistulang kaming magbabarkada sa loob ng aming tahanan. Subalit isang araw ay may inilapit sa akin ang panganay kong anak na inaakala niyang kanyang mabigat na suliranin.

“Papa, pwede bang magtanong sa inyo” ang bungad ni Dodie.

Dodie pala ang pangalan ng panganay kong anak at Digoy naman ang bunso kong anak. Ako naman pala si Dan.

“Ano yun iho?” ang tanong ko sa kanya.

“Nakakahiya po, Pa” ang tugon niya.

“Eh, papaano ko malalaman iyon kung hindi mo naman sasabihin sa akin” ang sabi ko naman.

“Eh kasi, Pa. . . Kwan po. . . .” ang pautal-utal na bigkas ni Dodie.

“Ano nga yun? Sige na huwag kang mahiya” ang pagpilit ko sa kanya.

At nagismula na ngang magsabi si Dodie sa aking ng kanyang inaakalang suliranin. Hiyang-hiya siyang tinanong sa akin kung importante ba sa isang lalaki ang sukat ng kanyang ari. Naitanong niya ito dahil kinakantyawan daw siya ng kanyang mga barkada na maliit ang kanyang ari at wala daw magkakagusto sa kanyang babae. Nais ko sanang tumawa sa aking narinig subalit pinigilan ko na lamang ang aking sarili at sa halip ay pinilit kong mag-isip ng maaaring paliwanag sa kanyang katanungan. Sinimulan ko ang paliwanag na sa simula ay sa panlabas ng kaayuan naaakit ang mga kababaihan. S’ya ay lumalaking isang magandang lalaki at dahil nakahiligan din ang sports ay maganda ang hubog ng katawan at higit sa lahat ay may angking kataasan na nasa lahi naman namin. Sa mga katangian niyang ito ay tiyak na mabibighani sa kanya ang maraming mga kadalagahan. Ipinaliwanag ko rin na ang sex ay parte lamang ng isang relationship at hindi dapat ito ang sentro ng relationship. Ang sukat ng isang ari ng lalaki ay hindi rin sukatan ng galing sa pakikipagtalik.

Nagpatuloy pa ang aking paliwanag sa aking anak at sa tingin ko naman ay naiintindihan niya ako. Naging seryoso siya sa pakikinig sa akin. Pero sa huli ay ako na mismo ang nagbiro sa kanya para naman medyo maging masaya ang aming usapan.

“Eh, gaano ba naman kasi kaliit yang sa iyo? Ni hindi mo yata minana ang sa akin.” ang biro ko kay Dodie.

“Papa naman” ang tangi niyang naisagot sa akin.

“O bakit, nahihiya ka bang malaman ko rin ang katotohanan?” ang pabirong tanong ko sa kanya.

“Hindi naman po, Pa.” ang tugon niya.

“Eh, hindi naman pala, bakit ayaw mong malaman ko?” ang pagkulit ko kay Dodie.

Marahil ay tinamaan ng biro ko si Dodie. Nakaupo kami noon sa isang sopa at kaming dalawa lamang noon sa bahay dahil nasa school pa si Digoy. Tumayo si Dodie at ibinaba ang kanyang shorts at brief at ipinakita niya sa akin ang kanyang ari. Naalala ko tuloy noong baby pa siya na sa tuwing papaliguan namin ng kanyang nanay ay napagbibiruan namin ang maliit niyang ari. Subalit ngayon ay binata na siya at may makapal na kulot na buhok ang nakapaligid na sa kanyang ari.

“Di naman ito masyadong maliit ha.” sabay hawak ko sa kanyang ari at medyo napatawa ako ng kaunti.

“Pa, naman, pinagtatawanan pa yata si junior ko.” ang nasabi ni Dodie.

“Teka nga at mapalaki nga natin.” ang biro ko muli kay Dodie sabay ang sunud-sunod na himas ko sa kanyang ari.

“Papa, naman. Parang sinasalsal na ninyo ako nyan eh.” ang biglang nasabi ni Dodie sa akin habang himas-himas ko ang kanyang ari.

“Titignan ko lang kung gaano ito kalaki kung nagagalit na.” ang pabiro ko muling nasabi kay Dodie.

Hindi nagtagal at tumigas na nga ang ari ni Dodie. Sa tingin ko ay kulangkulang limang pulgada ang haba nito. Subalit may katabaan ito at malaki ang ulo. Kahit na matigas na ito ay patuloy pa rin ang ginawa kong paghimas dahil nararamdaman ko na nasasarapan si Dodie sa aking ginagawa.

“Pa, tama na po at baka pumutok na po ako.” ang pakiusap ni Dodie.

“Don’t be shy iho. Ok lang sa akin yan. Baka mabitin ka lang at sumakit pa ang bayag mo.” ang sabi ko naman sa kanya.

Napansin ko na napapapikit-pikit si Dodie habang ginagawa ko iyon sa kanya tanda na kakaibang sarap na kanyang nararamdaman.

“Ahhhhhhhhhh. . . . . ohhhhhhh. . . . . .” ang mga tanging kataga na nabibigkas ni Dodie sa paghimas ko sa kanyang ari.

Di nagtagal at pumilandit ang katas mula sa nangangalit na alaga ni Dodie at sapul ang aking mukha. Nang matapos labasan si Dodie ay nagpaumanhin siya sa akin at nang mapansin niya ang mga bakas ng kanyang katas sa aking mukha ay bigla niya ito pinunasan ng kanyang suot na damit. Dali-dali din niyang itinaas ang kanyang brief at shorts.

“Sorry, Pa at hindi ko napigilan ang aking sarili.” ang paumanhin ni Dodie.

“Okey lang iyon iho. Napagdaan ko rin iyan noong kabataan ko.” ang naging tugon ko kay Dodie.

Pumasok si Dodie sa kanyang silid at ako naman ay naghilamos sa lababo ng kusina. Pumasok din ako sa aking silid at doon napagtanto ang ginawa ko sa aking panganay. Nanumbalik tuloy sa aking alaala ang hindi ko na rin mabilang na karanasan ko sa kapwa lalaki sa bansang dati akong naghahanapbuhay. Dala ng kauhawan sa sex ay natukso akong tikman ang pakikipagtalik sa kapwa lalaki. Ang kaunaunahan ang hindi maalis sa aking alaala ay ang karanasan ko sa dati kong kasamahan sa trabaho.

Continue Reading Next Part