~~By Raleigh~~

Hi mga Readers! I like reading BL stories a lot, mostly mga english novels. But then I started reading BL manga, and just over a month ago, nagbasa na din ako ng mga tagalog romances at napadpad ako dito sa site na to. Gaya ng ibang authors dito, first time ko din na magshare ng story and hopefully ma post ito ni Admin. Let's begin with intros.

I'm Raleigh (call me Rae), isang nurse, 24 y/o, 5'9", moreno at lean pero hindi kalakihan ng mga braso ko. Best feature? My dimple sa left cheek, at sabi nila eh expressive yung eyes ko. Alam ko din na lalaki ako nung una (kasi may crushes din akong babae) pero hindi pa ako nagkaGF, and nadiskubre ko nga ang tunay kong puso noong nasa 3rd year college ako sa kursong nursing. Shy type, pessimistic, introvert… but goofy, witty, and happy-go-lucky ako pag naging close na tayo.

I'm from SOCSKARGEN at dito na din ako nag aral from elementary to college. Di ko na sasabihin kung saan, kasi baka may makakilala saken dito :D

I've been working on this fiction for a while now, sana magustuhan nyo po. (Pasensya na kayo if may typo, phone gamit ko ehhh).

Nagising ako sa sinag ng araw. Tiningnan ko ang digital clock na nasa bedside table; 6:45am. Iniunat ko ang aking katawan, at naramdaman ko ang paggalaw ng aking katabi. Napangiti ako at nilingon sya. Napakakinis ng likod nya, bakat na bakat ang matitigas na masel. Naroon pa rin ang mga marka na iniwan ko kagabi, ang markang nagpapatunay ng maalab naming pagniniig kagabi.

Hinalikan ko ang markang yon, at maya-maya pa ay muli syang gumalaw. Napangiti ulit ako at niyakap sya, ramdam ko ang masarap na init ng aming katawan. At dahil may kalamigan ang aming kwarto, nagsimula nang mabuhay ang aking alaga. Unti-unting humarap sya sa akin, at nasilayan ko ang magaganda nyang mata.

"Good morning, honey." Bati ko, at hinagkan ang kanyang matipunong dibdib.

"Aiden? We need to talk honey." Sabi nya habang dinidilaan ko ang kanyang utong. Bumaba ang kamay ko sa kanyang burat, na matigas na din.

"Uhmm. Honey… ah shit, that's…. aaahhh, Aiden you have to stop." Napaungol sya ulit nang dinilaan ko ang kanyang leeg papunta sa tenga. Nang akmang hahalikan ko na sya, hinawakan nya ang aking braso at kumubabaw sa akin.

"Hmmm.. do we need a repeat of last night, hon?" Nakangisi ako. Huminga sya ng malalim.

"We need a divorce."

"Paging Dr. Summers…Dr. Summers, please proceed now to the ER… Paging Dr. Summers.."

Umalingawngaw sa buong parte ng ospital ang aking pangalan nang dahil na rin sa paging system. Kinse minutos pa lang ang nakakaraan nang lumabas ako ng OR. Katatapos ko lamang mag repair ng ruptured aneurysm nang maisipan kong mag shower at magpalit ng damit. Buti na lamang at nakapagbihis na ako nang ipage nila ako. Napatakbo ako papuntang ER.

"What do we have here?" Hingal kong tanong sa ER nurse.

"This 10-y/o boy just came in from an MVA 30minutes ago. Positive rhinorrhea, post auricular ecchymoses, raccoon's eye. EMTs report loss of consciousness 5mins ago."

"Vitals and GCS?" tanong ko habang kasunod nila at ako na rin ang nagsara ng drapes sa isang sulok ng ER.

"Pulse 128, O2 sat 92%, BP 75/50. GCS 6. Multiple rib fracture on 5th to 7th ribs." Sabi pa rin ni Anastacia, half black na nurse. "Transfer in one..two..three!"

"Let me assess him first." Sabi ko, habang kinakabit ang bata sa monitor. Duguan ang mukha nito, namumuo ang dugo sa ilalim ng mata nya na paramg mga eyebags. Marami ring galos at pasa sa katawan.

Walang anu-ano'y nagsitunugan ang mga aparato.

"Doc, his vitals are dropping. I'm on 12L of O2. We're on 90% O2 sat, his pulses are weak and his BP is dropping." Sabi ni Cris, blonde guy, habang ina-ambu bag ang bata.

"His right lung isn't expanding." Sabi ko nang ilagay ko ang aking steth sa dibdib nya. Wala akong narining na breath sounds, tanda na mayroon tension pneumothorax ang kanyang baga at iniipit ang puso nito.

"We need to get him to OR immediately. We are losing him." Giit ni Anastacia.

"Establish IV line with normal saline, use large bore needle. Give mannitol 200cc bolus. Keep head of bed elevated to 30 degrees, maintain high flow oxygen." Sabi ko habang kumukuha na din ng mga materyales na aking gagamitin.

"Doctor, what are you doing? We need to get him to OR STAT." Sabi nya ulit habang kumakabit ng IV.

"Please inform his family. I need to do chest tube thoracostomy first." Sagot ko.

"Are you serious? We are losing the boy!"

"Do I look like I'm kidding?" Tingin ko sa kanya habang tinatapos ang pagsuot ng gloves. Tumingin ako sa dalawang nurse na nasa tabi nya.

"Inform his family. Call Dr. Connor, he'll do the operation. Send him the CT plates and tell him to come STAT." Sabi ko sa kanila, at agad silang tumalima.

"Ana, assist me. Oh, and Cris, pray. Report his vitals to me every minute." Sabay pwesto at pahid ng iodine sa insertion site. Hindi nagtagal at hiniwa ko din ito ng scalpel.

"Sponge please…"

"Kelly…" at ininsert ko nga ito hanggang ma breach ang parietal pleura. Sige pa rin ang tunog ng mga aparato.

"88% sat, BP 68/48, pulse 110." Saad ni Cris. Pinagpawisan na ako pero tinuloy ko pa din ang ginagawa ko.

"Doctor Connor is on his way." Balita ni Cristy na syang twin ni Cris.

"Thanks.. tube please…"

Tiningnan ko ang drain, at natuwa nang mag bubble ito. Pinakinggan ko ang lung sound ng pasyente… tama nga… pumapasok na ang hangin sa baga nya.

"92% sats, BP 80/60, pulse 100… vitals are increasing.." manghang sabi ni Cris.

"Maintain high flow oxygen please. Ana, hand me the suture please." Sabi ko at itinahi ko na ang tubo.

"How's he?" Sabi ng isang malamig na boses sa likod ko. Dumating na si Dr. Connor, at nasamyo ko ang kanyang pabango…. mamahalin… lalaking lalaki… wait, what??

"Vitals stabilizing Doc. Sats are now to 97%, pulse 98, BP 90/67. Good job, Dr. Summers." Sabi ni Cris na ngumiti na kay Anastacia. Bilang paghingi ng sorry ay hinawakan at pinisil ng matanda ang aking kamay.

"Thank you, Dr. Summers." Sabi naman ni Dr. Connor sa akin. "I've seen the scans. He needs surgery STAT. But you did a good job addressing the pneumothorax first. Since his vitals are stable, let's move him to OR. I believe the team is informed now, yeah?"

"It's ok. We do ABC in emergency, remember?" Lumabas na ako ng ER at bumalik sa doctors quarters.

Si Sean Rupert Connor ang dati kong asawa. Ikinasal kami 2 years ago, at nagsama ng halos isang taon bago naghiwalay 6mos na ang nakalipas. Pinilit kong mag move on, pero ang hirap kapag iisang work environment lang kayo. Pareha kaming neurosurgeon, ngunit mas specialty nya ang mga pediatric surgeries habang ako naman ay nasa oncology at major trauma cases.

Matangkad ito, halos 6ft na namana nya sa Amerikanong ama, at tanned ang matipunong katawan. Ang kulay ay namana nya sa Fil-Brazilian na ina. Balbon sya, nakakamatay ang washboard abs, sexy ang boses na makalaglag panty, at kapag tumingin ka sa kanyang light brown eyes ay siguradong ibibigay mo ang kaluluwa mo sa kanya… trust me, I know. Been there, done that, still hurting.

Aiden Laurence Summers ang pangalan ko, Filipina ang ina, Japanese-American ang ama kaya may pagka chinito ako. Minana ko naman ang itim at straight na buhok ng aking ina, pati na ang kanyang delicate features. Ugali at utak ang minana ko sa aking ama other than his eyes.

Magkaklase kami ni Sean nang primary until middle school, hanggang bumalik kami ng Japan para mag junior at senior high, at nag college ako sa Stanford. Doon ulit kami nagkita hanggang nagpatuloy kami sa med school sa Stanford. Sa med school na din nag umpisa ang aming relasyon at nagpakasal nga kami nang matapos ang residency namin sa neurosurgey.

"Hi Aiden.. how have you been?" Bati ni Dr. Connor sa akin. Katatapos lang nila sa operasyon ng basilar skull fracture ng bata. Under medication-induced coma daw muna ito to allow other parts of the brain na magka oxygen.

Hindi ako sumagot. Bagkus ay nagpatuloy sa pagbasa ng nobela.

"C'mon Aiden… We're colleagues now, aren't we? Kalimutan na natin ang nakaraan. We've already moved on from that. You and I…"

"I see… you're living the dream. For you madaling mag move on kasi may bago kang pinaglalaruan. Samantalang ako, 6ft below the ground pa din." Hindi ako tumingin sa kanya. Ni ayaw kong makasama sya sa iisang room. Pero wala akong magawa eh.

"Aiden, please. I'm happy now. You should be, too." Makaawa nya. Napatawa ako ng mapakla.

"Eh putang ina ka rin pala ano? Ako pa nagmukhang masama ngayon? Pagkatapos mong makuha lahat sa akin, ganun-ganun na lang? Goddammit Sean!! Ikaw lang ang lalaking minahal ko!" Hindi ko na mapigilan ang sarili ko, at nailabas ko ang sama ng loob ko na kinimkim ko nang maghiwalay kami.

"We were happy, we were planning to have kids, diba? Pero ano?? Pera lang pala ang habol mo… bakit mo kelangan magsinungaling? Pwede namang umutang ka sa akin. Bakit pati puso ko pinaglaruan mo?" Tumulo na ang luha ko.

"Minahal din naman kita Aiden, but my desire to have kids is greater than my love for you…." sabi nya. Pero wala nang trace nang lambing at pagmamahal yung boses nya.

"Kaya nagawa mong sumama sa best friend ko? Ha! Magsama kayo ng ahas mo!" Sabi ko. Si Alayne, ang bestfriend ko simula ng mag college kami. Isa syang accountant sa bangko, at matagal na din kaming magkasama. Tuwang tuwa pa nga sya nang ikinasal kami ni Sean. Ang hindi ko alam eh inaahas na nya pala ang mahal ko.

"Don't be like that! Mahal ka ni Alayne, and she's hurt over this! Hindi lang ikaw ang nasasaktan, Aiden! Get over yourself! Not everyone revolves around you!" Galit na galit si Sean. Lumabas sya ng quarters.

Napahagulgol na ako. Ano bang ginawa ko? Minahal ko sya.. sobra sobra! Halos lahat ginawa ko para lang sumaya sya. Itinuring kong parang kapatid si Alayne, pero bakit ganito?

Nagpasya akong umalis ng America. Nag resign ako sa ospital makalipas ang tatlong linggo. Nagpaalam ako kay Mommy at Daddy na uuwi ng Japan at doon magtatrabaho. Tutal magaling din akong mag Japanese. Natuwa si Daddy, dahil gusto nya na ding mag resign at pamalahaan ang negosyo ng aming pamilya sa robotics. Isang buwan ang hinintay namin, at doon ngay umalis na kami patungong Japan.

---- 6 months later ----

"No… it's fine… yeah? Yeah. Okay. Call me back." Ibinaba ko na ang telepono at nahiga muli sa kama.

May isang operasyon na scheduled bukas makalawa, at hinihiling ng department head namin na ako ang gumawa. Prominenteng pamilya ng Japan ang pasyente. And by prominent, I meant a yakuza.

Hindi biro maging pasyente ang mga yakuza. Mayroong mababait, at padadalhan ka ng regalo sa bahay mo o sa ospital, o di kaya ay pasusundan ka sa mga bodyguards. Meron ding mga mahihigpit, at talagang susundan ka para malaman kung may breach of confidentiality ka.

I visited the hospital the day before the surgery, at malalaman mong yakuza ang nasa presidential room ng ospital. Anim ang nakabantay sa labas, puro naka black suits. May mga nakakalat din sa ibang parte ng ospital at nagpapanggap na ordinaryong tao.

Nang makapasok ako sa kwarto ng aking pasyente ay nag bow muna ako.

"Ang ganda ng doctor mo, Oyassan."

Narinig ko at muntik ko nang tingnan ang nagsalita. Buti at naalala ko, kundi mapuputol ang leeg ko ng wala sa oras.

"Ohayo, sensei. Pasok ka. At wag mong intindihin si Bocchan (young master)." Sabi ng taong nasa tabi ko. Magiliw na ngiti ang ibinigay sa akin, malamang dahil may kailangan.

"Haaah?? Hoooo! Tang ina naman Shiro eh, di pa nga ako naka porma sinisira mo na ako. Hoooo! Sabing wag akong tawagin na Bocchan!" Sigaw ng nagsalita kanina. Tiningnan ko sya….at muntik na akong labasan.

Gwapo… yan lang ang masasabi ko. Sa unang tingin ay hindi mo aakalain na yakiza sya. Marahil ay nakatago ang tattoo nya sa ilalim ng magara nyang damit. Para syang model na lumabas sa isang magazine. Mahaba at makapal ang pilik mata na nakapalibot sa nagniningning nyang mata, mahahaba ang binti, makinis ang mukha na may biloy sa pisngi. Sa tantya ko ay defined ang abs at muscles nya, kahit natatakpan ito ng damit nya. At matambok din ang bukol na.

Napalunok ako, at inalayan ko sya ng matamis na ngiti, bago ako tumingin sa aking pasyente. Syempre, hindi eye-to-eye. Isa iyong kapangahasan at kawalang galang.

"Ah… Bocchan.. sya si Aiden-sensei. Isa sa pinakamagaling na doctor dito sa Japan at sa buong mundo. Sensei, ito pala si Jirou-kumicho (family head), at sya si Ryouichiro-Bocchan. Ang ama ni Ryouichiro-bocchan, si Rintaro-waka, ang waka-gashira (second-in-command) ng aming grupo." Pahayag nya.

"Ah, pleased to meet you. Ano pala ang pangalan mo?" Tanong ko sa kanya, na ikinabigla naman nya.

"Hindi na mahalaga kung sino ako." Saad naman nya.

"Hindi ako nakikipag-usap sa hindi ko kilala. Lalo pa't importanteng kliyente ang aking aalagaan. Kailangan kong masiguro na mapagkakatiwalaan ang taong mag aalaga sa pasyente ko."

Napanganga ang mga nasa loob ng kwarto. Biglang may tumawa ng malakas sa sulok ng kwarto na ikinagulat ko naman.

"Aba! Gusto kita bata! Hindi ka basta basta nagtitiwala." Nakangiti ang mama na yon. Malaki ang katawan na sigurado akong puro muscles sa ilalim ng suot nya formal na kimono. May malaking peklat sya mula sa noo pababa sa upper cheek, nakuha mula sa katana.

"Rin-sama!" Namumula na ang lalaki, habang ngiti ngiti naman si Rin at si Ryou. Wala pa ring imik ang matandang pasyente ko.

"Magpakilala ka na." Mahina ngunit may otoridad na sabi ng matanda. Tulad ng karamihan ay may mga peklat din sya.

"Kung yan po ang utos ninyo, Jirou-sama. Tawagin mo na lang akong Uchida." Tipid nyang sagot.

"Uchida Yoshiyuki, nagtapos ng Law sa Teito University at the top of his class. Isang shingiin (law advisor) at kaikei (accountant) sa grupo. Ngunit majority sa kanyang trabaho ay ang pagiging assistant at secretary sa Kumicho." Sabi naman ni Ryou. Namula na lang si Uchida, ngunit walang pagbabago sa kanyang facial expressions.

"Dad! Akala ko ba uuwi ka na?" Tumayo si Ryou at lumapit sa ama. Tama nga ako, matangkad ito. Mas matangkad pa sa ama nya, at makisig. Napatingin ako sa matambok nyang pwet. Ang sarap nito. Kung hindi ko lang naalala na nasa ospital ako (at YAKUZA) ay kinagat ko na ang pwet nito.

"Makikinig lang ako sa sasabihin ng duktor." At nagsimula na akong sabihin ang plano ko para sa pasyente.

"Simple lang ang gagawin ko. Maliit ang aneurysm ni Jirou-sama, ngunit kung hahayaan ay maaaring ikapahamak nya, not to mention hypertensive sya. Ang gagawin ko ay coiling procedure. Ipapasok ko ang wire sa femoral artery nya sa pamamagitan ng paglagay ng catheter, at unti-unting iaadvance hanggang maabot ang blood vessel sa ulo nya, kung saan naroon ang aneurysm." At nagpatuloy ang pag sasalita ko.

"Ayos na yun dad, ako na sasama kay Lolo pag magpapa checkup sya." Nakangisi si Ryou habang nakatingin sa akin. Ang gwapo talaga nya.

"Bocchan. May pasok ka pa bukas diba?" Saad ni Uchida.

"Sabing wag Bocchan eh! Tsk.. saka sunday bukas. Walang pasok."

"Magagalit ang propesor mo Bocchan. Nag absent din po kayo ng isang linggo nung isang buwan lang." Sabat ng isang lalaking mataba na naka glasses ng itim at maraming peklat sa mukha. Si Uchida at Ryou lang ata ang walang peklat sa mukha.

"Nakoooo isa ka pa Orio!" Sabay batok dito.

"Pero Bocchan…" halos maiyak naman ang lalaki.

"Ah, sya sige! Papasok ako bukas. Tsk.. sige Doc, uwi na ako. Bye!" At umalis na nga si Ryou kasunod ang lalaking naiiyak. Nalaman ko na alalay pala nya ito.

"Papano Doc, magkita na lang po tayo bukas. Salamat."

"Maraming salamat po." Nag bow muna ako bago umalis. Dali-dali akong umuwi sa bahay at nagkulong sa kwarto.

Tigas na tigas ang alaga ko, gustong kumawala. Nag jakol ako, iniisip si Ryou. Inulit-ulit ko sa aking isipan ang kanyang pag ngiti, pati na ang boses nya. Pinasok ko ang dalawang daliri ko sa aking bunganga, binasa at ibinaba patungo sa aking butas.

Nang gabing yon ay ilang beses akong nilabasan, iniimagine kong kinakantot ako ng malaking burat ni Ryou. Naglabas masok ang daliri ko sa aking butas habang impit ang aking mga halinghing.

"Ryou…Ryou… aaahhhh!!" Bulong ko nang labasan ako sa ikatlong pagkakataon. Matagal na din akong hindi nakantot. Isang desisyon ang aking ginawa. Kailangang mapasaakin si Ryou. Nakangiti ako at natulog ng mahimbing habang pinapanaginipan ang mainit na tagpong mangyayari sa amin ni Ryou.

Continue Reading Next Part