Ang lihim nina William at Mang Celso ay nanatiling lihim sa halos apat na buwan. Subalit talaga naman yatang hindi pwedeng manatiling lihim ang lahat. Darating din ang panahon na mabubulgar ang tinatagong lihim.

“Dyan sa may kaliwang parte ng likod ko, pakidiin mo ang masahe mo. Medyo masakit yang parteng yan.” ang hiling ni Mang Celso kay William.

“Dito po ba?” ang tanong ni William.

“Yan, dyan nga. Sarappppppppp………..” ang tugon naman ni Mang Celso.

Kasalukuyang minamasahe ni William si Mang Celso isang araw na umalis muli ang asawa ni Mang Celso. Kapwa sila hubo’t hubad. Nakadapa si Mang Celso sa kama at nakapatong naman sa may puwetan ni Mang Celso si William.

“Sige pa. Pakidiinan pa. Ang sarap ng pakiramdam.” ang nabanggit pa ni Mang Celso.

Nang makuntento na si Mang Celso sa pagmamasahe ng kanyang likuran ay tumihaya na siya. Ang dibdib naman niya ang kanyang pinamamasahe kay William.

“Hindi ko talaga pagsasawan ang alaga mo William. Ang laki-laki. Ang sarap-sarap pang susuhin.” ang nabanggit din ni Mang Celso habang minaasahe ni William ang kanyang dibdib.

Nakapatong si William kay Mang Celso at bahagya siyang nakaupo sa may tapat ng tarugo ni Mang Celso. Habang minamasahe ni William ang dibdib ni Mang Celso ay panay na ang himas nito sa alaga ni William. Makailang ulit na rin sinerbisyuhan ni William si Mang Celso at talagang ganoon kasabik ang matanda sa kanyang tarugo na halos mamaga sa kahihimas habang nagmamasahe pa lang siya.

Hindi akalain ng dalawa ang biglang pagbukas ng pintuan.

“Walang hiya kayo! Sabi ko na nga ba at may milagro kayong ginagawa sa tuwing umaalis ako!” ang sigaw sa kanila ng asawa ni Mang Celso ng pumasok ito sa silid.

Kitang-kita niya ang ayos ng dalawa na parehong hubo’t hubad.

“Honey, huminahon ka. Nagpapamasahe lang ako dito kay William.” ang paliwanag bigla ni Mang Celso sa asawa.

“Anong nagmamasahe lamang? Eh nakabuyangyang yang mga lawit ninyo! Ganoon ba dapat kung nagpapamasahe!” ang sigaw na naman ng asawa ni Mang Celso.

“Ikaw William, kaya pala lagi kang late sa renta mo at madalas kulang na ang inaabot nitong asawa ko sa akin ay ganito pala ang binabayad mo sa kanya! Walang hiya ka pala! Akala ko napakabait mong tao! Peke lang pala! Bakla ka pala!” ang sigaw pa rin ng asawa ni Mang Celso.

Hindi makasagot si William. Sa halip ay isa-isa na lamang pinulot ang kanyang mga damit upang isuot.

“Itikom mo nga yang bibig mo. Nakakahiya sa mga nakakarinig.” ang pakiusap naman ni Mang Celso.

“Ngayon ka pa nahihiya. Hindi ka ba nahiya na pumatol sa kapwa mo lalaki. Tama nga ang kutob ko na may dugong berde ka rin.” ang sumbat kay Mang Celso ng kanyang asawa.

“Pwede ba tumigil ka na!” napasigaw na rin si Mang Celso.

“Lumayas ka sa harapan ko bakla! Kalaki-laki ng katawan mo pero ginagamit mo lang sa kababuyan. Bakla! Bakla!” ang mga sigaw ng asawa ni Mang Celso kay William.

Hindi malaman ni William kung hihingi siya ng tawad o ipagtatanggol ang sarili. Kabado at litung-lito si William ng mga sandaling iyon. Hindi tuloy niya malaman ang gagawin. Naisip na lamang niyang lisanin ang pamamahay nina Mang Celso.

“Ayaw ko ng makita ang pagmumuka mo dito William. Ngayon din ay lumayas na kayong mag-ina. Sana hindi malaman ng anak mo ang kababuyan mo ng hindi ka din kasuklaman ng anak mo. Walang hiya ka William!” ang pahabol na sigaw pa ng asawa ni Mang Celso.

Hindi na nilingon ni William ang asawa ni Mang Celso. Agad siyang lumabas ng pamamahay nina Mang Celso. Sa pagpunta niya sa kanayng inuupahan ay nagsalubong niya ang mga nagsipaglabasang nangungupahan din sa bahay na iyon. Hindi tuloy makatingin si William sa kanila. Hiyang-hiya siya dahil tiyak na dinig na dinig ng lahat ng nakitara doon ang mga nasabi ng asawa ni Mang Celso. Dali-dali siyang pumasok sa kanyang inuupahan.

Bago pa man dumilim ng araw na iyon ay nakapag-alsa-balutan na sina William. Konti lang naman ang mga gamit nina William kaya nagkasya ang lahat sa inupahang pampasaherong jeep. Tumuloy sila sa bahay na inuupahan niya kasalukuyan na nirekomenda ng dati niyang kasamahan sa isang massage parlor. Napukaw ang alaala niyang iyon sa nakaraan ng batiin siya ng isang bading sa lugar na iyon.

“Hi William. Kailan mo ako kaya pagbibigyan?” ang tanong sa kanya ng bading na kasalubong niya.

Ngumiti lamang si William pero hindi na niya sinagot ang bading. Marahil ay alam na rin ng mga kapitbahay ni William ang tunay niyang hanapbuhay. Magiging maingat na lamang siya na huwag serbisyuhan ang taga-doon. Ayaw na niyang maulit ang nangyari sa kanya sa dati niyang inuupahan.

“Kumusta lakad mo anak?” ang tanong ng ina ni William sa pagpasok niya sa kanyang inuupahang bahay.

“Okey lang po Nay.” ang tugon ni William.

“Anong okey ka dyan. Bakas sa mukha mo na hindi maayos ang naging lakad mo.” ang nasabi ng nanay ni William.

“Wala po ito. Wala lang po akong natuloy na client kanina.” ang pagtatapat ni William.

“Ganoon ba. Anak tumigil ka na trabaho mong iyan. Tumatanda ka na at marami ka ng kalaban na mas bata pa sa iyo.” ang pakiusap sa kanya ng kanyang ina.

“Eh ano namang trabaho ang pwede ako. Hindi nga po ako nakapag-aral. Kahit nga high school ay hindi ako nakapagtapos. Sino naman ang tatanggap sa akin.” ang sabi naman ni William.

“Yung dati mong pinasukang security agency. Mag-guard ka na lang muli.” ang mungkahi ng kanyang ina.

“Nay, ayaw ko na balikan iyon.” ang maikling tugon ni William.

“Okey naman sila. Di ba tinanggap ka doon kahit hindi ka high school graduate.” ang pagpupumilit pa ng kanyang ina.

“Nay, huwag na po nating pag-usapan iyan. Pagod na po ako.” pilit na pinuputol ni William ang usapan nilang mag-ina.

“Kumain ka na ba?” ang tanong na lamang na kanyang ina.

“Wala po akong ganang kumain. Kakain na lang po ako kung magugutom ako. Ako na pong bahala.” ang tugon ni William.

“Sige na Nay, tabihan nyo na po ang apo nyo. Baka magising pa yan.” ang dugtong pa ni William.

Matapos makapagpalit ng damit si William ay nahiga na siya sa kahoy sa sopa na inihanda na ng kanyang ina para matulugan. Doon naman ang tulugan talaga ni William tuwing gabi. Pero tila ayaw dalawin ng antok si William. Tila tumanim sa kanyang isipan ang nabanggit ng kanyang ina na mag-iba na ng hanapbuhay. Naalala din niya ng minasang subukan niyang pumasok bilang security guard.

“Ikaw pala William ang duty sa night shift?” ang bungad ng manager ng bank na binabantayan ni William ng lumabas ito upang manigarilyo.

“Opo sir. Nagyon po ang start ko ng night shift. Overtime yata tayo sir.” ang tugon naman ni William.

“Oo eh. Meron lang akong tatapusing report para i-submit sa head office bukas.” ang nabanggit naman ng manager ng bank na iyon.

Nagpatuloy sa pag-uusap ang dalawa sa labas ng bangko. Maya’t maya pa ay may mga nagpaalam sa manager na iyon na mga empleyado ng bangko na nag-overtime din.

“Sir, mukhang nag-iisa na lang kayong nag-oovertime.” ang nasabi tuloy ni William ng ma-check niya ang logbook ng bangko.

“Ganoon ba. Eh si Mang Henaro?” ang tanong naman ng manager ng bangko kay William.

“Kanina pa pi siya nakaalis. Maaga na lang daw po siya bukas para hakutin ang basura ng mga nag-overtime ngayon.” ang tugon naman ni William.

“Sige maiwan muna kita diyan at tatapusin ko lang ang ginagawa ko.” ang paalam ng manager ng bangko kay William.

Naiwang mag-isa sa labas ng bangko si William. Tanging ang manager na lamang ang nasa loob kaya naisipan na rin ni William na pumasok at i-lock ang pintuan. Sa loob ng lamang muna siya magbabantay.

Mahigit dalawang Linggo na doon si William at iyon ang first assignment niya. Isang branch ng maliit na bangko sa Quezon City ang assignment niya. Matagal na rin niyang napapansin ang kakaibang attention na ibinibigay sa kanya ng manager ng bangkong iyon. Malakas ang kutob ni William na silahista din ang manager na iyon.

“Sir, uuwi na ba kayo?” ang tanong ni William sa manager ng bangko ng mapansin niya ang paglapit nito sa kanya.

“Bakit kaya ganyan lagi ang cut ng uniform ng mga guard? Laging hapit sa katawan.” hindi sinagot ng manager ng bangko ang tanong ni William sa halip ay siya ang nagtanong kay William.

“Ganito po naman yata ang dapat na uniporme ng guard. Matikas tignan.” ang sabi naman ni William.

“Bagay na bagay nga sa iyo ang uniporme mo.” ang pagpapahayag ng paghanga sa postura ni William na nakatayo sa may tapat ng salaming pintuan ng bangko.

“Hindi naman po sir.” ang medyo nahihiyang tugon ni William.

Kinutuban na si William sa totoong pakay ng manager ng bangkong iyon sa kanya. Kakaiba na ang tingin nito sa kanya. Mas lalong napatunayan ni William na tama ang kanyang kutob ng tabihan na sya nito at sinalat ang bumubukol sa harapan ng pantalon niya.

“Halatang-halata tuloy na malaki si manoy mo.” ang nasabi pa ng manager ng bangko habang sinasalat ang bukol niya sa harapan ng pantalon.

“Katamtaman lang po iyan sir?” ang tugon naman ni William.

Alam na ni William ang dapat niyang isagot sa dami na rin ng naging client niya sa pagmamasahe at nangangailang ng kakaiba niyang serbisyo.

“Pwede ko bang makita?” ang tanong ng manager sa kanya.

“Baka po may makakita sa atin dito?” ang tugon naman ni William.

“Eh di patayin na natin ang ilaw ng hindi tayo makita mula sa labas.” ang mungkahi naman ng manager.

Hindi maintindihan ni William ang sarili kung bakit tila excited siya sa napipitong mangyayari sa kanilang dalawa ng manager ng bangko. Halos isang buwan na rin siyang tigang sa sex sa babae man o sa isang bading. Agad niyang sinunod ang hiling ng manager. Pinatay niya ang ilang ilaw at nagtira lamang ng mahihinang ilaw sa ilang sulok para hindi naman sobrang dilim sa loob ng bangko.

“Halika dito sa tabi ko.” ang pakiusap ng manager ng bangko kay William.

Nilapitan ni William ang manager ng bangko at naupo sa sopa katabi ng manager na iyon.

“Mukhang game ka din ah.” ang sabi pa ng manager ng bangko.

“Taglibog lang sir.” ang maikling tugon ni William.

Biglang kinabig ng manager ng bangko si William at sinimulang halikan sa kanyang mga labi. Nagpaubaya naman si William. Nakipaghalikan din siya dito. Hanggang mapahiga si William sa sopa at nakapatong sa kanya ang manager ng bangko. Habang abala sila sa halikan ay isa-isa nilang inalis ang kanilang mga saplot sa katawan. Ilang minuto pa ang lumipas ay kapwa wala ng saplot ang dalawa sa ibabaw ng sopa.

Continue Reading Next Part