By: BJ

Kaway-kaway sa mga accountancy student dyan na kahit sunog na ang kilay sa pagbabasa ng sandamakmak na libro at reviewers ay nagagawa pa rin magmulti-task at nandito bumabasa ng story dito sa KM.

Hirap pala masulat ng story, you don't know where exactly to start. It is my first and hopefully not my last. For almost 2 years of reading here, i finally have the courage to write my own. Hope you like it! :)

Prof.: Congratulations, you have made it this far! As we all know not everyone of you inside this room will not gonna make it by the end of this semester. So if you want to graduate this school year, better do you best and do whatever strategy you plan to pass this subject coz' i am telling you its never gonna be that easy! (At mukhang nagbabadya na nga sya ng madilim na balak sa amin)

First day of school noon, our professor walked in and gave us a terrifying message. Nakakatakot talaga, dahil ang alam namin meron syang history of giving his entire accounting class a failing grade. And by the way, he is our program coordinator in our college so mas double yong pressure.

Opo, accountancy student po ako ng isang Unibersidad dito sa Davao, graduating at kumukuha ng auditing problems ng makikila ko ang KAS (Kasusyo sa Accounting at Saya) ng buhay ko. Yon kasi ang tawagan namin, "KAS" para hindi halata na magkasintahan kami. Gay po ako pero hindi halata, ikanga; paminta, pero hindi durog.

First day of class, klase na kaagad. Nagsimula sya sa pagrereview ng audit process. Wala man lang introduction para makilala man din lang namin kung sino ang aming katabi. Kasi sa bilis ba naman ng turnover ng mga students sa accountancy na course. Hindi mo talaga makikilala yong iba, kasi yong mga classmates mo dati kong hindi nabagsak ay nagshift naman. Ang iba returnees, meron naman transferees pero ang kadalasan ay retakers. Ganyan kadugo ang accounting. Ikanga "Many are called but few were chosen".

By the way, back to the story, nagsimula na magklase yong professor namin. In the middle of our discussion, somebody knock the door. Late na sya for about 30 minutes, hinihingal at pawis na pawis. Of course nabaling ang atensyon namin sa kanya.

Gwapo sya, in fairness. Maputi, straight na maninipis ang hibla ng buhok na basa pa ng pawis. Pointed yong nose nya at mapupula ang mga labi. Unfamiliar ang mukha nya. Sa halos 4 years mo na sa college, syempre magiging familiar na yong mukha ng mga tao doon.

He looked for a vacant seat inside the room. Sakto naman na isa nalang yong vacant doon sa room at katabi ko pa na chair. So he went directly towards my direction where nandoon yong chair.

As he came closer, parang nagslow-slowmo ang dating sa akin. (Tanong ko sa isip ko: Ano ba 'tong nararamdaman ko?) Finally he seated beside me, bumilis ng tibok ang dibdib ko. Bigla syang nagsalita…

Sya: Is it okay if i seat in here? (Nagbigay sya ng matamis na ngiti)

Nod lang ang nabigay ko na response kasi parang hindi ako makapagsalita. Mas gwapo pa pala sya ng mas malapitan. At kahit lapot sya ng pawis ay mabango pa rin.

Sya: Im Khalid (Not his real name, of course, baka hanapin nyo sa Rosters of CPA's). And you are?

Ako: Im Ymart (Not also my real name). (Sagot ko naman habang hindi pinapahalata ang kaba na aking nararamdaman)

Nakipagkamay sya sa akin. Ang lambot din ng mga kamay nya.

At binaling na namin ang aming atensyon sa aming Professor na pinagpapatuloy naman ang kanyang discussion. Nang malapit na ang time, nagbigay ang aming professor ng seating arrangement form para mas mabilis nya matukoy kong sino ang absent sa klase. So kung saan ang inuupoan namin ay yon na ang magiging permanent seat namin for the whole semester.

Sabi ko nalang sa sarili ko: Ang saya! Meron na akong dahilan para hindi mag-absent. Haha.

Kinabukasan hindi na sya late. At nagkataon naman na late dumating yong Professor namin so meron kaming time to get to know each other, actually it was of getting to know him lang ang nangyari.

Khalid: Hi! (Ngumiti sya sa akin)

Ako: Hi din! (Ngumiti din ako sa kanya, ngayong hindi na pigil)

Awkward yong moment kasi I don't know where to start and how to start the conversation. So, the moments of katahimikan ang umiral sa amin nang basagin ito ng bungingis ko na katabi na babae na si Allyn.

Allyn: Ymart, pakilala mo naman si pogi! (Sabay bigay ng mala-asong ngiti sa akin)

Ako: Allyn, this is Khalid. (In a polite manner)

Allyn: Hello Khalid! Hehe

Outspoken si Allyn, Extrovert ika nga. So the whole time, parang naging suspect sa Khalid na iniinterogate na Allyn. Habang ako naman ako nakikinig lamang sa kanilang usapan.

Transferee pala si Khalid galing sa Notre Dame University. Hindi sya naka-abot sa cut, kaya he was forced to shift pero gusto nya talaga ng accountancy kaya nagtansfer nalang sya ng school. Nagkataon naman na walang retention dito sa school kasi open University system kasi.

While he was answering Allyn's questions, i can see the sadness in his eyes though natatakpan iyon ng mala-anghel nya mga ngiti. I cant help myself na maging curious pero i held myself na hindi nalang magtanong kasi hindi naman kami ganoon kaclose. Baka mailang lang sya sa akin.

Then the days and weeks gone by, parang ang bilis lang. Nabaling na din ang atensyon ko sa pag-aaral ng mabuti kaya hindi ko na napapansin si Khalid. Then umabot na ang time ng first exam namin. Ang haba ng coverage, from auditing process to audit of cash, sales and receivables, cost of goods sold and inventories to investments.

Ang saklap lang talaga ay hindi multiple choice yong exam, so it's either tama ka o mali. Then aside sa audit problems, kasama pa ang practical accounting 1&2, theory of accounts and audit thoery sa exam pero multiple choice na yong apat.

Days after the exam, lumabas na ang results ng exam namin. Our professor was glad to inform us that doon daw sa amin class galing yong highest. Suddenly, he called me in front. Akala ko naman may ipapagawa sya sa akin. Pero in my amazement, he inform everyone na ako daw yong highest. So abot langit ang ngiti ko, parang nasa alapaap lang yong feeling.

So, everyone greeted and congratulated me. Marami na din lumalapit sa akin after noon and wanted to be friend with me. Pero mailap lang talaga ako. I love my own space and i am contented that way.

Then one day, while nasa school cafeteria ako kumakain. Someone ask to share a seat with me, because i am too busy with my food. I didnt even give a look kung sino yong nagtatanong. Naggulat na lang ako nang bigla syang magsalita.

Sya: Would you even bother look at me for a second? (So napatingin ako bigla kong sino ang nasa harapan ko)

Ako: Oi, Khalid! Ikaw pala yan. (May halong gulat sa boses ko)

Khalid: Akala ko naman hindi mo ako papansinin!

Ako: Meron ka pa bang kasama? (Tanong ko dahil ang dami ng pagkain binili nya)

Khalid: Wala na.

Ako: Bakit parang ang dami naman nyang pagkain mo?

Khalid: Actually, it's for the both of us. (Sabay bigay ng nakakatunaw na ngiti)

Nagulat ako kasi i never expected it to happen kasi may pagkasuplado ako. Gwapo naman ako kaya may karapatan din magsuplado. Magbubuhat na ako ng sarili kong bangko this time. 5'7" height ko, maputi at lean ang katawan. Hindi headturner pero kaya naman ipagmayabang. Kaya lang siguro wala nagkakagusto sa akin na babae kasi in the first place hindi ako tomboy. Loner din kasi ako kaya wala ako tropa. Kaya i never expected someone would have the courage to offer me something kasi may time na mayroon nag offer sa akin pero tinanggihan ko.

Ako: Sigurado ka ba? Bakit mo naman naisipan librehin ako? (Alam ko naman kasi if may bigay may lagay. So i went directly to know his intentions para walang paligoy-ligoy ika nga dahil marami pa ako babasahin)

Khalid: Actually, i don't know how to start this….

Ako: Ano nga kasi yon?

Khalid: Can you tutor me? (Nakacrossed fingers pa yong loko while he's aking me)

Humagalpak lang ako ng tawa. Kaya yon nakapukaw ng atensyon sa paligid namin. Nahiya tuloy ako sa ginawa kong iyon.

Khalid: Seriously! Hindi ako nagbibiro…. (Nakita ko na nagbago ang mukha nya na parang nahihiya sa akin)

Ako: Cge2. Pero you have to follow my program. (Sabay bigay ngiti sa kanya at nakita ko ang saya kanyang mukha)

He asked for my number and we had exchanged numbers to contact each other.

Then our tutorial sessions started. It was fun and learning experience for me. Kasi ang dami nyang what if's, kaya tuloy naprepressure pa ako pag-igihan ang pag-aaral para masagot ang tanong nya. At the same time, natututo din ako sa kanya dahil hindi rin sya nagpapahuli at nag-aaral naman sya ng mabuti.

Tutoring him was more like a symbiotic relationship rather that a predation one. Every sessions, mas nakikila ko sya ng maiigi at lumalabas din kaming magkasama para kumain at manood ng sine at kung anu-ano pa, na unti-unting nagpapahuhulog sa 'kin ng malalim sa kanya. Pero hindi ko yon pinapahalata sa kanya. Kung meron nga lang contest ng taguan ng feelings ay siguradong mananalo ako.

Natutulog pa nga kami magkasama sa apartment nya the day before every exam para mag-general review pero pilit ko talaga pinipigilan ang sarili ko na may mangyari sa amin kasi baka magbago ang lahat. At isa pa ayaw ko naman magkalat sa sarili kong bakuran at mangyari ang worst scenariong ipagkalat nya na may mangyari sa amin at pagtsismissan ako sa college namin.

Hanggang sa isang overnight namin, malakas na malakas ang ulan. Napakalamig noon, kaya imbes na magstudy kami ay natulog nalang kami.

Nang magising nalang ako ng may mahigpit na yakap ang nakagapos sa akin. Si Khalid ay mahigpit na nakayakap sa akin. (Bumulis ang kabog ng dibdib ko at biglang nang init ang aking tenga pero nanlalamig naman ang katawan ko) Takot pala yong loko sa kulog at kidlat, kaya hindi makatulog sa takot.

Dahil sa lamig at libog na nararamdaman ko ay niyakap ko na rin sya. Biglang nakadikit ang paa ko sa baba nya ng maramdamdaman kong may lumalaki sa bandang doon. Mukhang may flag ceremony nangyayari, tumitigas at lumalaki. Bigla syang nagsalita….

Khalid: Teacher! Pwede ba? (May halong pag-uutal sa pagkakasabi nya)

Ako: (Nakakaloko ata ito at tinawag pa ako na teacher pero sinabi ko nalang….) No, ako naman ang turuan mo. (Bawi ko)

At bigla nya ako hinubaran, hanggang sa wala na kaming saplot. Pumatong sya sa akin at pinaghahalikan ako. Ang sarap at lambot ng mga labi nya. Nag-ispadahan kami ng dila at ako naman ang nakapatong sa kanya. Tinulak nya ako pababa na parang tinuturuan ako na bumaba para laplapin ang utong at sandata nya. Nang umabot ako sa baba, grabe! Halos mamangha ako sa laki ng ari nya.

Gifted yong loko! Mga 7-8" yong biological asset nya. At mataba ito, kaya nahihirapan ako kainin yon. Sa panahon yon, sya ang nagdidikta kong paano gawin unlike sa mga tutorial sessions namin na ako ang nagtuturo. Hanggang sa pinasok na nya ang kanyang biological asset sa aking plant, property and equipment. Yon, grabe ang sakit na di ko mawari kasi masarap naman sa pakiramdam.

Pagka-umaga pinagluto nya ako, at sabay na kami pumasok sa school.

Hindi pa rin ako makaget-over sa nangyari sa amin ni Khalid sa gabing iyon, kaya habang nagsasagot ako ng exam namin ay lutang pa rin ang feeling ko. Ang saklap pa, masakit umupo at maglakad kasi ang sakit ng pussy ko. Buti nalang ay naipasa ko pa rin yong exam na yon.

Mas naging close pa kami ni Khalid pagkatapos ng gabing iyon. At nagsimula na kaming magtawagan ng KAS (Kasusyo sa Accounting at Saya) as our term of endearment para wala makahalata. Kakaiba pala magmahal ang Muslim kasi aalagan ka ng higit pa sa babae. Kaso lang, siluso masyado pero mas lalo ko sya minahal dahil doon.

Nasundan pa ang nangyari sa amin, hanggang sa doon na ako tumira for 1 week. Okay lang naman kasi sya lang mag-isa sa apartment nya. Hanggang sa isang umaga, habang kami ay magkayakap ni Khalid ay may biglang sumigaw ng malakas sa amin dalawa na kinagisingan namin.

Dumating ng hindi nagpaalam ang parents ni Khalid at nabigla sa nadatnan nya sa apartment nito. Sinuntok ng tatay at pinagsisipa nito si Khalid at noong matiklop sya ay ako naman ang sinuntok at pinagsisipa nito. Pilit bumangon si Khalid para pinigilan ang kanyang tatay sa wala pa rin humpay sa pagkasisipa sa akin.

Nawalan ako ng malay. At pagkagising ko, ay nakabantay si Khalid sa akin habang tumutulo ang mga luha nito hawak-hawak ang aking kamay. Bumangon ako at nakita ko ang tatay nito sa dulo ng kama nakatitig sa amin. Hindi ako makapagsalita sa mga oras na iyon, ewan ko ba, dahil na rin siguro sa takot at sakit ng katawan ko.

Pinagbantaan ako ng mga magulang ni Khalid. Iba din pala magalit ang mga Muslim kasi kahit anak nila ay kaya nila pagbantaan. Kahihiyan lang daw aabutin nila kaya't mas mabuti na ay wala na silang anak. Natakot ako sa sarili ko pero mas natakot ako kay Khalid. Ayoko sya mawala, hindi ko yon kakayanin. Kaya't minabuti ko na lang na tuldokan ang aming relasyon sa gabing din iyon sa harap ng kaniyang magulang.

Hinatid pa ako ni Khalid sa boarding house ko gamit ang kanyang motor. Iyon na yata ang pinakamatagal na byahe na nasakyan ko pero malapit lang naman yong sa lugar ko. Ramdam ko ang bawat hikbi habang nakayakap ako sa kanyang likuran. Hanggang sa umabot na nga kami sa aking boarding house.

Niyakap nya ako ng mahigpit. Bumulong sya sa akin….

Khalid: I have no regrets that i INVESTED in our relationship, though it may be IMPAIRED now, but i will always REVALUE our love until the day i die….. I Love You…. ALWAYS!

Pumatak na lang ang luha ko ng hindi ko namamalayan. Binigyan nya ako ng isang matamis na halik bago sya umalis. Halos isang linggo din ako nag-absent para maghilom ang mga sugat at pasa sa aking katawan.

Nakapasa kami ni Khalid sa Auditing Problems. At lumipat na naman sya ng ibang school. Nakita ko nalang sa rosters na naging CPA na din sya.

Minsan ay may nakapagbalita sa akin na nag-asawa daw si Khalid. Ako naman ay Senior Auditing Staff na sa isang malaking sikat na Auditing Firm sa bansa na may branch dito sa Davao.

Hanggang ngayon, parang kahapon lang ang nangyari sa amin ni Khalid. I could still barely feel his lips and imagine his stares and hear his whispers. Kaya pag naalala ko sya. Nagpapakapagod nalang ako sa trabaho hoping that one day i couldn't feel the pain anymore.

We ought to love the love we deserve, ang hirap lang, hindi ko pinaglaban. Kaya kong mahanap nyo ang pag-ibig, ipaglaban nyo!

The End