By: John Alter

Pabalik na siya sa resthouse ng maramdaman niyang may papalapit. Mula sa likod may humawak sa kanyang balikat at tinawag ang kanyang pangalan. Nabigla siya ng makita kung sino ang lumapit…

"John, ikaw ba yan? Anong ginagawa mo rito… paano mong nalaman na narito ako?" tanong ni Jerome. "Ilang araw akong tumawag sa inyo pero wala ka at kaninang tanghali nakausap ko si Kuya Jeff at sinabing narito ka… bilin niya na kausapin ka," sagot ko.

Nagtungo kami ng bahay at matapos mag-dinner ay kinuwento ang lahat ng nangyari. Naawa ako sa kaibigan ko… kaya pala bakas ang kalungkutan. Ako ang unang nakaalam ng kanyang lihim noong high school… kahit matalik ko siyang kaibigan ay muntik na akong lumayo at umiwas ng malaman kong bakla siya. Pero mas matimbang ang aming pagkakaibigan. .. mabait siya at masayahin. Wala akong ibang dahilan para hindi siya tanggapin… basta hindi ako isasama sa mga kalokohan niya. Nangako naman siya at walang nagbago sa aming samahan… mas lalo siyang napalapit sa akin… kahit ako ang nagbibiro sa kanya ay hindi nya binibigyan ng kahulugan ang mga akbay, yakap, kilitian at harutan.

Marami rin siyang nakarelasyon at hindi nagtatagal.. . karaniwan ginamit lang siya dahil sa pera. Minsan na in-love siya ng husto at parang gago… halos ibaba na niya ang sarili para lang mapasaya ang karelasyon. Naawa ako ng nalaman kong iniwan na siya ng kanyang boyfriend. Sa akin siya umiyak at sinamahan kong uminom… wala akong magawa sa kaibigan ko kundi makinig at alalayan siya sa dalamhating nararamdaman. At ngayong may asawa na ako at isang anak… hindi ko parin kayang iwanan si Jerome sa oras ng problema. Mabait kasi siyang kaibigan at ako nalang yata ang nakakaunawa sa kanya… may ilang nagtangkang maging malapit at unawain siya pero natatakot si Jerome… marahil nadala… takot na baka gamitin ang lihim laban sa kanya.

Dahil kay Jerome naintindihan ko ang hirap na pinagdadaanan ng isang bakla. Lahat na yata ng pagsubok dinaanan niya… ilang beses narin siyang nagsabi na mas mabuti pa sa kabilang buhay baka maging ganap na babae o lalake siya.

Kinabukasan maaga kaming lumuwas ng Manila. Hinatid ko si Jerome sa bahay nila at naabutan namin ang kanyang mga magulang sa sala. Wala si Jeff, marahil nasa opisina na. Maganda ang bati ko sa mga magulang niya at ganon din sila sa akin pero nagbago ang timpla ng mukha ng makita si Jerome. Nakita ko ang pamumula ng mukha ng erpat nito… bigla kong naalala ang kanyang tapang ng pagiging ex-army… habang napapailing lang ang kanyang ermat.

"Totoo ba ang sabi ng kuya mo na isa kang bakla?" bungad ni Tito Diego (erpat ni Jerome) "… at nahuli kang may ginagawang kabulastugan, " dugtong pa. "Sagutin mo ako Jerome… kailan ka pa naging bakla… matagal na ba?" sigaw nito. Hindi makatingin si Jerome at yumuko lamang ito tanda ng pagsangayon. Lumapit si Tito Diego at kinuwelyuhan si Jerome.

"Walanghiya ka… hindi mo na kami inisip at ang kahihiyan na binigay mo?" singhal ni Tito Diego. Isang malakas na sapak ang inabot ni Jerome at napaupo ito sa sahig. "Hindi ko matatanggap ang kabaklaan mo… lumayas ka… at baka mapatay lang kita… wala kang mamanahin… wala akong anak na katulad mo!" sigaw nito habang inaawat si Tito ng umiiyak na asawa. Nakuha nito ang flowerbase at ibinato kay Jerome.

Mabilis ang pangyayari.. . pasigaw na pinapalayas ni Tito Diego si Jerome. Napahigpit ang kapit ni Tita Malou sa kanyang asawa at biglang nahilo… parang kinakapos ng paghinga… bumagsak ito sa carpet at inalalayan ng asawa. Nabigla at nalito si Tito, sumigaw sa katulong na buksan ang gate. Lumapit si Jerome pero tinitigan siya ng ama. "Nakita mo na ang ginawa mo… lumayas ka at ayoko ng makita ang pagmumukha mo sa bahay na ito," sigaw ni Tito. Umiyak si Jerome, gusto man niyang lumapit ay pinigil ko na ito. Inalalayan ko si Tito at dinala namin si Tita sa kotse, sumama ang katulong at umalis na sila. Malaking gulo kapag nalaman ni Jeff ang nangyari.

Bakas ang matinding pagdurusa ni Jerome… "Bakit kailangan humantong sa ganito?… ano ang kamalasan na dala ng isang bakla?… kasalanan ba ang pagiging bakla?… wala nabang halaga ang pagiging anak… o ang sariling kaligayahan? … hinahanap ko lang naman ang kaligayahan na hindi ko maramdaman.. . ang kahulugan ng buhay at ang halaga nito," iyak niya. Nadala ako sa aking mga nasaksihan.. . niyaya ko si Jerome na sa amin na magpalaipas ng sama ng loob.

Wala kaming imikan sa loob ng kotse habang binabagtas namin ang daan patungo sa aking bahay. Sinalubong kami ng asawa ko karga karga ang isang taon naming anak. Kita niya ang lungkot sa mukha ni Jerome at hinanda niya ang guest room para matuluyan nito. Kilala ni misis si Jerome dahil ito ang ninong ng anak namin… at bestfriend ko… pero hindi alam ni misis na bakla si Jerome. Pinaliwanag ko sa kanya na nagkasagutan sila ni Tito Diego at nagaway sila ni Jeff.

Halos hindi lumabas ng kwarto si Jerome… sa dinner, konti lang ang nagalaw na pagkain. Nagpaalam siya kay misis na kung pwedeng uminon ng alak para makatulog. Nag-aalala kami… alas 10 ng gabi ng gisingin ako ni misis at kinausap na samahan si Jerome sa pagtulog at dalhan ng tubig o makakain. Natatakot si misis na baka may gawin itong hindi maganda dahil sa sama ng loob at dalamhati. Pumayag ako sa kahilingan ni misis at lumipat lang ako sa silid ni Jerome ng makatulog na siya katabi si baby.

Pagbukas ko ng pinto ay nakaupo sa kama si Jerome… halos kalahati na ng bote ng brandy ang nauubos niya. Tumingin siya sa akin at ngumiti. Lumapit ako sa kanya at umupo sa tabi… inakbayan ko siya at hinagod ang likod. "Kaya mo yan pare, ganyan talaga, hindi kasi nila naiintindihan ang pinagdadaanan mo."

"Salamat John sa matagal nating pagkakaibigan. .. salamat at di ka nagsasawa sa pagsama sa akin sa mga problema. Masakit dito (sabay turo sa dibdib), mabigat… walang nagmamahal. Buti ka pa may sarili ng pamilya… mabait si kumare at malaki na ang inaanak ko," sa mahinang salita ni Jerome. "… matagal ko ng hinahangad na mahalin din ako pero wala talaga… " dugtong nito habang nakatitig sa akin.

"Basta pag kailangan mo ako, tawag kalang. Alam kong mahirap ang dinadala mo ngayon… kung maaari lang kunin kahit kalahati ng bigat mo, gagawin ko. Ano ba ang pwede kong maitulong Jerome?" aking paalaala.

"Ikaw lang yata nagmamahal sa akin at nakakaintindi. .. sana hindi ka magbago John." Hindi narin ako makaiwas sa titig ni Jerome at niyakap ako ng mahigpit. Naramdaman kong marahan niya akong hinalikan sa leeg at pisngi… tapos sa labi. Napapikit ako sa ginawa ni Jerome. Hindi ko maipaliwanag ang naglalabang emosyon sa aking dibdib… matinding awa… pagmamahal sa kaibigan… unawa…malasakit. Alam ko na ang pakiramdam niya ay nagiisa sa mundo at kailangan ng karamay… kakampi… magmamahal.. .

Humiga ako at hinayaan siya sa kanyang gustong gawin. Nagpaubaya ako sa gusto niyang mangyari… may iba pa bang makakaintindi sa kanya kundi ako? Marahil dala narin ng alak… dahan dahan niyang hinubad ang aking tshirt… hinalikan niya ang aking balikat… leeg pababa sa dibdib. Hinimod niya ang aking utong kinagat kagat ito. Sinuso na parang sanggol. Tanging mahina at impit na ungol ang kaya kong ilabas. Mainit ang dila niya pababa sa aking puson. Hinubad ni Jerome ang aking short at nakita ang ninanais bigyan ng pansin. Ramdam ko ang init ng pagmamahal na binibigay ni Jerome… mainit na buga ng kanyang hininga sa aking balat… naalala ko ang pagtatalik ng aking asawa sa unang gabi… punong puno ng pagmamahal.. . nag-aapoy na damdamin.

Binuka niya ang aking hita at malaya kong hinain ang aking katawan… nais kong ipadama sa kanya na kahit ngayong gabi ay maranasan niyang may nagmamahal sa kanya. Dinilaan niya ang aking singit… pinapaikot ang dila habang bahagyang hinihigop ito. Sinubo ang aking bayag at nilaro ng dila. "Ahhhhhhhhhhh. .. ohhhhhhhhhhh Jerome wag mong itigil," mahina kong bulong. Niluwa ang bayag at sinimulang tsupain ang uten ko… sinubo ang ulo at nilaro ng dila… pinapaikot. Sinubo hanggang kalahati… huminga ng malalim at tuluyang sinubo lahat. Naramdaman ko ang hininga niya sa aking bulbol… hindi siya kumilos at tanging tonsils at lalamunan ang nagbibigay ng kiliti sa aking ari. Hindi ko na alam kung saan ibabaling ang aking ulo sa sarap ng aking nadarama.

Nagsimula siyang magtaas baba sa malumanay na ritmo at pabilis ng pabilis at hihinto sa ulo para sipsipin. Kagat-labi akong napapahinga ng malalim at napapaangat ang ulo upang makita ang ginagawa niya. Kung alam ko lang na ganito kasarap ang ginagawa ni Jerome sana hindi ko na siya hinayaan maghanap ng iba upang maitago ang kanyang lihim. "Malapit na ako Jerome… aahhhhhhhhhhhh. .. shitttttttttttt. .. ohhhhhhhhhhh. .. malapit na ako…" paalala ko kay Jerome.

Mas lalo pang pinagdiinan ni Jerome ang pagkakasubo sa titi ko at inikot ang dila sa puno nito… binilisan ang pagtsupa at nanigas ang aking binti. Hinawakan ko siya sa ulo at dikit-ngipin kong pinigil ang aking halinghing.. . Ahhhhhhhhhhhhhhhhhh hh.. ohhhhhhhh… mahinang ungol ang lumabas sa aking bibig habang sumisirit ang tamod sa kanyang lalamunan… sinaid lahat ni Jerome ang aking katas… ngayon ko lang naranasan ang ganitong kasarap na ligaya… ang mainit na pagmamahal ng lalakeng kulang sa pagkalinga. Hiniga ko si Jerome at masuyong hinalikan sa noo tanda ng pagpapasalamat. .. hinapuhap ko ang kanyang uten at binate ito. Mariin kong hinalikan si Jerome upang hindi lumabas ang kanyang halinghing. Ilang taas baba pa ay nilabasan na siya… marami… at tumalsik sa kanyang tiyan.

Kinuha ko ang tuwalya sa sidetable at pinunasan ang tamod na nagkalat. Nagbihis kami at tumabi ako sa kanya. Umiyak siya habang nagpapasalamat sa sobrang kaligayahan at ganon din ako. Matagal kaming nagtitigan.. . malalim na kahulugan… tumatagos na tanging puso lang ang nakakaalam. Lumipat lang ako sa kwarto namin ni misis ng makatulog na si Jerome… mahimbing… parang walang problema. Walang alam si misis sa nangyari… tumabi ako hanggang makatulog.

Tanghali na ng magpasya akong gisingin si Jerome… hindi siya kinatok ni misis dahil alam nitong nakainom at hinayaang makapagpahinga. Nagulat ako dahil wala na sa kwarto si Jerome… maaga itong umalis. May sulat na iniwan… nagpapasalamat sa amin at tutungo raw siya sa resthouse ng ilang araw.

May tatlong araw rin mula ng mangyari iyon. Nagtaka ako ng minsang magring ang phone at nakausap ko si Jeff. Nasa ospital parin si Tita Malou pero maari naring lumabas at hinahanap si Jerome. Naghupa na marahil ang galit sa kanila. Pinaalam ko na namalagi si Jerome sa resthouse matapos ang gabi na natulog sa bahay. Sa paguusap namin ni Tito Diego, napansin ko ang pagbabago, ganon din kay Jeff… malamang natauhan sa maraming bagay… pinaliwanag ko ang importanteng bagay na sinabi sa akin ni Jerome-- ang mga hinanakit at inaasam mula sa kanila. Napag-alaman ko na tumawag din sila sa resthouse pero wala raw tao doon.

Sinamahan ko si Jeff sa resthouse upang alamin kung naroon si Jerome. Pagbukas palang ng bahay ay masangsang na amoy ang sumalubong sa amin. May ilang langaw na nagtungo sa silid na pinanggagalingan ng amoy. Kinabahan kami at dahan dahang binuksan ang pinto. Tama nga ang kutob namin… naroon si Jerome… nakahiga at wala ng buhay. Noong ko lang nakitang humagulgol si Jeff… sigaw na nakakabingi. Hindi namin magawang lumapit dahil sa advance stage ng bangkay. Lumabas ako ng bahay at hindi na mapigilan ang pagsabog ng aking dibdib. May kirot na hindi ko maipaliwanag.

Halos sabay kaming umiyak. Iyak ng pagsisisi at hingi ng kapatawaran ang namutawi sa bibig ni Jeff. Iyak ng kawalan ang nadarama ko… iyak ng panghihinayang at sakit sa kalooban. Bakit kagabi ko lang naramdaman ang labis na pagmamahal kay Jerome… awa?… alam kong hindi lang awa… pagmamahal?. .. alam ko higit pa roon.

Sa isip-isip ko tapos na ang pagihihirap ni Jerome… pero hindi dapat dito matapos iyon. Maraming panahon ang nasayang… maraming damdamin ang nasaktan. Lumapit ako kay Jeff at niyakap siya habang patuloy sa pag-iyak at pagsisisi. Ngayon lang niya nadama ang halaga ng isang tao pag wala na… kasamang maglalaho ni Jerome ang lihim na pinagiingatan.

Ilan pang buhay ang maglalaho para matanggap ng tao ang katauhan ng isang Jerome… si Jerome tulad ng iba… buhay sa ating paligid… isang hubad na katotohanan!

-WAKAS-